هُلیلان سرزمین فراموش شده

هلیلان سرزمین فراموش شده

نویسنده: دکتر علی جعفری( داجیوندی)

بخش هُلیلان با دارا بودن بیش از 20 هزار نفر جمعیت یکی از بخشهای محروم و دور افتاده استان ایلام محسوب می گردد که محرومیتش زبانزد خاص و عام است و به صفت محرومیت؛ مشهور است. هلیلان را فقط در موقع انتخابات می شناسند و بس؛ در مدت کوتاهی جولانگاه و محل رفت و آمد کاندیدهای مجلس و مسئولین است ولی متأسفانه از این رفت و آمدها  فقط محرومیت نصیب آن شده و می توان لقب «سرزمین فراموش شده» استان ایلام را  بدان داد.

هلیلان به علت قرار گرفتن در نقطه پیوند سه استان ایلام، کرمانشاه و لرستان، وجود زمین های کشاورزی مناسب و رودخانه سیمره؛ از توانایی بسیاری برای توسعه و عمران برخوردار است و تمام فاکتورهای لازم برای تبدیل شدن به شهرستان را دارا می باشد اما چندین سال است که فقط در زمان انتخابات؛ قول ها و شعارهایی برای شهرستان شدن آن داده می شود که هرگز این وعده به خاطر برخی مسائل، عملی نشده است. هرچند شهرستان شدنِ این بخش؛ مزایای بسیاری برای هلیلان خواهد داشت اما باید این نکته را متذکر شد که مشکل هلیلان فقط با شهرستان شدن حل نخواهد شد بلکه پس از شهرستان شدن نیز باید زیرساختهایی مانند: گاز خانگی، جاده مواصلاتی استاندارد، توجه ویژه به صنعت و کشاورزی، امکانات بهداشتی و رفاهی برای تمام بخشها و روستاههای آن، فراهم و در اولویت قرار گیرد.

هلیلان علیرغم داشتن جوانان با استعداد و شایسته، سهم چندانی در مدیریت استان و کشور ندارد. بیشتر تحصیلکردگان و نخبگان هلیلانی به خاطر کمبودها و بی توجهی ها؛ در حال مهاجرت از هلیلان  هستند و بسیاری از افراد انگیزه ای برای ماندن در این منطقه ی مستعد ندارند. هلیلان، هنوز آرزوی داشتن بسیاری از بدیهی ترین امکانات را دارد. هلیلان  با داشتن جوانان ورزشکار مانند جلیل و خلیل ناصری و خیل کثیری از  دیگر جوانان؛ در آروزی داشتن یک زمین فوتبال و سالن ورزشی مانده است. متأسفانه به دلیل سوء مدیریت و بی توجهی؛ برخی از جوانان هلیلانی به سمت اعتیاد  خانمانسوز گرایش یافته اند در حالیکه چه بسیار جوانان هلیلانی که در صورت وجود امکانات ورزشی و تفریحی،  می توانستند قهرمانانی در سطح جهان باشند اما جای بسی تأسف است که این جوانان به جای قرار گرفتن بر سکوهای قهرمانی به سمت و سوی بیراهه ای به نام اعتیاد رفته اند. بسیاری از مناطق هلیلان مانند داجیوند، پله کبود ، چشمه ماهی، شیراوند، زردلان و... حتی یک سالن ورزشی هم ندارند و فاقد کم ترین امکانات ورزشی هستند. همیشه می پرسند چرا این جوانان به سمت اعتیاد کشیده شده اند؟ اما هیچ کس نمی پرسد چرا این جوانان کار ندارند، چرا نباید امکانات ورزشی برای پر کردن اوقات فراغتشان وجود داشته باشد؟ چرا جوانان تحصیلکرده هلیلانی با وجود تحصیلات عالیه؛ برای گذران زندگی خود و خانواده باید آواره شهرهای دیگر شوند ؟ و هزاران چرای دیگر که باید برای آنها پاسخی قانع کننده و راهکاری سازنده یافت. در پایان بار دیگر از نمایندگان و مسئولین محترم استان و کشور توقع داریم که به این منطقه فراموش شده؛ توجه ویژه ای داشته باشند و در تحقق خواسته های بحق  مردم شریف  هلیلان کوشا و مصمم تر باشند. 

برچسب‌ها: هُلیلان سرزمین فراموش شده

  نوشته شده در  جمعه بیست و هفتم اسفند ۱۳۹۵ساعت 19:29  توسط علی جعفری داجیوندی  |