هیاهو برای هیچ و فقط هیچ/ تاملی بر مدیریت بحران های کشور (سیل اخیر گلستان)

هیاهو برای هیچ و فقط هیچ/ تاملی بر مدیریت بحران های کشور (سیل اخیر گلستان)

  تا هیاهو هست همه چیز هست بجز عقلانیت و خردمندی @ تا هیاهو هست همه چیز هست بجز راه درست و صحیح@ تا هیاهو هست نتیجه فقط حرف هست نه عمل @ تا هیاهو هست باید منتظر خرابی و ویرانی بود نه آبادانی.

 این را می خواستم به عرض برسانم که ایران فرهنگ جالب و شگفت انگیزی دارد تا وقتی همه چیز آرام هست کسی تعقل و تفکر نمی کند ولی امان از آن روزی که اتفاق ناگواری بیفتند همه مسئول  و متخصص می شوند و برای حل مشکل بوجود آمده نسخه  های متنوعی می پیچند. در این نسخه ها همه چیز هست حتی نوشداروی پس از مرگ سهراب. شاید از همین دوره شروع شد که ما ایرانیان پس از کار از کار گذشتن و رخ دادن حادثه ای دست به کار می شویم تا جایی که برای زنده کردن مرده هم نسخه پیچیده ایم.

هیاهو و غوغاسالاری ادامه خواهد داشت چرا که با فرهنگ ما عجین شده است شاهد این مدعا همین هیاهوهای پس از سیل اخیر  استان گلستان بود که تا وقتی می شد اقدامات خردمندانه ای صورت گیرد هیچ اقدام و عملی از مسئولین استانی و کشوری صورت نگرفت ولی به محض نابودی و خسارت های جبران ناپذیر بر بسیاری از مناطق استان گلستان اقدامات احساسی و بی ارزشی صورت گرفت.

 این هیاهوها قربانی های صوری مانند عزل استاندار گلستان در پی داشت ولی نتیجه مثمرثمر و ارزشمندی برای مردم بخت برگشته گلستانی تاکنون نداشته است. مسئولین به محض اتفاقی ناگوار سریع تشکیل جلسه ممتد و پی در پی می دهند ولی چرا تا زمانی که وقت کافی و وافی برای جلوگیری از چنین سیل های ویرانگر  هست در جلساتی که همواره تشکیل می دهند به فکر چاره  نمی افتند مگر در آن جلسات نمی شود با کار کارشناسی برای اینچنین روزهایی برنامه ریزی کرد.

یک سوالی که در ذهن انسان مطرح می گردد این است که شاید مسئولین میخواهند در زمان حوادث خودی نشان دهند و بگویند مرد روزهای سخت هستند و در کنار مردم- البته اگر به سفر و خوشگذرانی نرفته باشند -  ولی  باید بدانند که در چنین روزهایی نه تنها محبوب نمی شوند بلکه مورد تنفر عامه قرار می گیرند همچنانکه در این چند روزه نقدهای سختی به رئیس جمهور تا رده های پایین تر مسئولین کشوری و محلی شده است.

تا زمانی که در فرهنگ ما ایرنیان این جا نیفتند که با حرافی و هیاهو نمیشود کار خرمندانه و عاقلانه ای صورت بپذیرد ما همچنان شاهد چنین حوادث ناگواری خواهیم بود. این مطلب را با این سوالات بی جواب به پایان می رسانم که آیا پس از آن همه سخنرانی و جلسه پس از زلزله ها و سیل هایی که تاکنون در کشور رخ داده اقدامات پایه ای و اساسی صورت گرفته است یا نه؟

آیا همانند ژاپن و دیگر کشورهای توسعه یافته فکر اساسی برای سیل و  زلزله هایی که پس از این قرار است در تهران و دیگر شهرها ممکن است اتفاق بیفتد، شده است؟ 

لازم است به این نکته مهم اشاره گردد ایران کشوری بحران خیز است و هر لحظه ممکن است در هر نقطه ای از آن بحرانی مانند سیل، زلزله و ... رخ دهد لذا باید تا دیر نشده فارغ از هیاهو و شعار گرایی با استفاده از متخصصین و  نخبگان به فکر چاره اساسی افتاد.

در پایان به همین چند جمله کوتاه اکتفا میکنم که:

 هیاهو و شعارگرایی نتیجه اش می شود هیچ و فقط هیچ یعنی هیاهو برای هیچ 

برای رسیدن به اهداف والا این دستاورد است که ما را اثبات می کند نه سخنرانی و شعارگرایی.

به امید روزی که ما بیشتر عمل کنیم تا سخنرانی 

نویسنده : دکتر علی جعفری داجیوندی